!f 2013 Tavsiyeleri / !f 2013 To Watch List

Lisede resmi izinle okul kırıp gittiğim, atmosferine hayran kalıp, “ben büyüyünce..” cümleleri kurduğum İstanbul’un İstanbul festivallerinden biri sesini başka başka şehirlere de duyuyarak, 12. kez keyif vermeye geliyor.

Bir süredir resmi olarak açıklanmasını beklediğim ve “!f 2013 izlenecekler” listemde yerini alan filmler ise şöyle:

I remember ‘officially’ ditching school in highschool and visiting !f İstanbul with its motivating atmosphere. I was so motivated that I remember beginning to say those sentences which start with “When I grow up..” In a little bit more than two weeks, that festival is here again, for the 12th time, to give us ‘independent joy.’

I have been waiting for the official announcement to share my list of “!f İstanbul 2013, To Watch List.” And after today’s press conference, here they are:

1. Holy Motors (Leos Carax, 2012)

Benim en ciddiye aldığım en iyi listelerinden biri olan (haliyle) Sight&Sound’un 2012 listesinde 4. sırada yer almakla kalmayıp birçok listede de başı çeken bu film, (Türkiye’de vizyona girmemiş olması sebebiyle sessiz sedasız) olay yaratan filmlerden biri. Benim zamanımda aklımı almış filmlerden biri olan Les Amants du Pont-Neuf’un (1991) yönetmeni, Leos Carax, Holy Motors’da olay değil durum anlatma becerisini futuristik (ama değil) bir güzellikte ve de rahatsız edicilikteki görsellikle birleştiriyor. Bir “sinema:” manifestosu olan Holy Motors, kısa ve sakin cümlelerle neden sevdiğinizi anlatabileceğiniz bir film değil; Sebeplerinizin de film gibi karışık hatta manasız olması muhtemel.

Sight&Sound announced its best of 2012 list and it was, of course!, one of the few ones that I took seriously. Holy Motors was not only the 4^th on this list but it was also the 1^st in many other. Leos Carax - whose Les Amants du Pont-Neuf (1991) was an object of admiration for me – is visualizing his discourse about ‘telling a situation, not a story’ with a futuristic(?), beautiful and disturbing atmosphere. Holy Motors is definitely a manifest of “cinema=” and it is not easy to put in plain words why you liked the film; the grounds are likely to be intricate and inarticulate, just like the film...

2. Tabu (Miguel Gomes, 2012)

İki bölümden oluşuyor Tabu; Kaybedilmiş Cennet ve Cennet. Birincisinin ikincisini sessizce dinlemesi ile bir sessiz film, birincisinin buruk komikliği ile bir absürd komedi, hikayenin duruşu ile politik bir sömürge eleştirisi, hikayenin kendisi ile bir aşk filmi, düğümleri ve düğümlerin çözümü ile ise sürrealist bir film var karşımızda. Nihayetinde ise, Tabu, sinemaya yazılmış bir aşk mektubu; fragmanını izleyince heyecanlandığınız filmlerden.

The two episodes makes one film: Lost Paradise and Paradise. The latter is heard silently by the first so it is a silent film; the first has a sour hilariousness so it’s an absurd comedy; the motives behind the film point out a political criticism of colonialism; the plot tells a love story; and finally the articulation is with surreal depictions. In the end, Tabu is a love letter written to cinema itself. One of those films: solely the trailer excites you...

3. Room 237 (Rodney Ascher,2012)

Shining (Stanley Kubrick, 1980)’in tüm (ama gerçekten tüm) şifrelerini, göndermelerini ve örtülü mesajlarını ortaya çıkarma iddiasındaki bu filmin ‘güzelliği’ Kubrick hayranlığından da, Shining'in efsanesinden de gelmiyor. Room 237’nin keyfi, bir sinefil filmi olmasında. Zira Room 237, Shining ile örnekleyerek bir film deneyimi ve film sevme hikayesi anlatıyor. Filmin teorisi ve/veya tarihi ile azcık ilgiliyseniz, tabir-i caizse keyiften dört köşe izliyorsunuz filmi.

Room 237 claims to unravel each and every one (I mean all, really, all!) of the mysteries, hidden meanings and references of Shining(Stanley Kubrick, 1980). Yet, the ‘beauty’ of Room 237 is neither based on Kubrick’s genius, nor on Shining’s legend (even thought the story of it does). The pleasure is on it being a cinephilia film. Exemplified in Shining, it tells a story of experiencing and loving film in general. If you are interested in film theory and/or history of film, it’s a film to watch with overjoy.

4. Benim Çocuğum(Can Candan, 2013)

Kişisel ve profesyonel hayatımda çok önemli bir yer kaplayan Can Candan’ın son belgeseli olan Benim Çocuğum’a ilgim bu özel sebepten kaynaklanmıyor sadece. Benim Çocuğum, sadece konusunu dinlemenin bile tüylerinizi diken diken ettiği, konuşulmayanların, aslında çok (ve de nasıl) konuşulduğunu anlatan bir film. Toplum tarafından yeniden, ve de zorla konumlandırılan varlığın, en bireysel halinde, ailede, koşulsuz sevgi çerçevesinde, yeniden kabullenilişinin hikayesi Benim Çocuğum. Bana göre, bir ebeveynin, çocuğunun cinsiyeti üzerinden cinsiyet kavramını yeniden öğrenmesi, en güzel, ve de en acılı aşk hikayesi.

The interest I have on My Child is not solely based on the fact that the director, Can Candan, is personally and professionally a very important person to me. The film itself is greatly powerful with its story that gives you goosebumps right from the start. My Child tells the sorrowful yet hopeful tale of re-defining the already re-defined (by the society) gender issues within the most personal social group, family, and most importantly, by pushing itself beyond the boundaries of ‘unconditional love.’ If you ask me, the story of a parent learning the issue of gender and re-defining his/her definitions through re-meeting with his/her child’s identity is the most beautiful love story ever...

5. Laurence Anyways (Xavier Dolan, 2012)

6. Jin (Reha Erdem, 2013)

7. Seven Psychopaths (Martin McDonagh, 2012)

8. De Rouille et dos (Jacques Audiard, 2012)

9. Black Pond (Will Sharpe, Tom Kingsley, 2012)

10. The Act Of Killing (Joshua Oppenheimer, Christine Cynn, Anonymous, 2012)

11. Le Magasin des suicides (Patrice Leconte, 2012)

12. Halley (Sebastián Hofmann, 2013)