Eski Posterler / Old Posters

Bu hafta arşivden çıkarılıp (bazıları ikinci kez) izlenecek filmler:

This week's films that I will remove the dust of:

Susuz Yaz (Metin Erksan, 1964) çünkü Trivia Pursuit on kaplan gücündeki cahilliğimi ortaya çıkarmışken, tek bilebildiğim soru sinema hakkındaydı ve cevap Susuz Yaz'ın yönetmeni, Metin Erksan'dı.

Dry Summer (Susuz Yaz, Metin Erksan, 1964) because I am always a disgrace for my team members when I play Trivia Pursuit but this time, the only question that only I knew was about Dry Summer's director.

Psycho (Alfred Hitchcock, 1960) çünkü yazmak için değil, keyif için (de) izlenecekler listemdeki Hitchcock (Sacha Gervasi, 2012) çok yakında gösterime girecek; ve Hitchcock'un, dönemin sinemasında bir sansasyon yaratan Psycho'yu çekme hikayesini anlatacak.

Psycho (Alfred Hitchcock, 1960) because Hitchcock (Sacha Gervasi, 2012) -a film that I want to watch not only to write about but also for pleasure- is about to be in cinemas, to tell the story of legendary Hitchcock, filming the legendary Psycho.

Before Sunrise (Richard Linklater, 1995) çünkü İstanbul Film Festivali'nin ek seanslı filmlerinden biri ve serisinin üçüncü filmi olan Before Midnight (Richard Linklater, 2013) festivalin en keyifli deneyimlerinden biri olacak: 'Bizim dönemin' aşk hikayesi, en güzel 'konuşmalı film', kalbimizde yeri olan hikaye.

Before Sunrise (Richard Linklater, 1995) because one of İstanbul Film Festival's 'sold-out's is Before Midnight (Richard Linklater, 2013), the last film of the trilogy: the love story of our generation, one of the best talkies and a story that lives in our hearts.

Bananas (Woody Allen, 1971) çünkü aslında Woody Allen için bahanelere ihtiyaç yok ancak Bananas, gözümden kaçan bir Woody Allen filmi. Woody Allen: A Documentary  sayesinde varlığından haberdar olduğum Allen'ın üçüncü uzun metrajı, birden çok skecin bir araya getirilmesi gibi duran ve Allen'ın son dönemlerinde asıl hikaye yapmaktan çok, filmlerinin genel tavrında gösterir olduğu ilk dönem absürtlüğüne fazlasıyla sahip bir film.

Normally I would not need an excuse for Woody Allen but Bananas (Woody Allen, 1971) is one of the few that I haven't seen yet. I found out remembered about Bananas (Woody Allen's third feature film) thanks to Woody Allen: A Documentary . It looks like a story told by a series of skits, all of which are full of Allen's early absurdism, the absurdism that he later uses not as the story itself but as a way of telling his stories.

Dr. Strangelove Or: How I Learned To Stop Worrying And Love The Bomb (Stanley Kubrick, 1964) çünkü bu film izlemeye doyum olmayan, fazlasıyla zeki bir satir ve Hasan Cömert, twitter'da, böyle bir belgeselin varlığından bahsetti: Inside Dr. Strangelove. (Ben de re-tweet ettim)

Dr. Strangelove Or: How I Learned To Stop Worrying And Love The Bomb (Stanley Kubrick, 1964) because it is an extremely intelligent satire and "one of the best," and also because Hasan Cömert, tweeted about this sweet documentary: Inside Dr. Strangelove. (And I re-tweeted it)

İstanbul Film Festivali Önerileri / To Watch List

Bir dönemimin iş vereni, ama öyle olmasaydı da kalbimde ayrı bir yeri olan İstanbul Film Festivali bu sene tam da gününde (bir gün erken) bana doğumgünü hediyesi olarak geliyor. Ne de olsa 1996 yılının Festival afişi, gerçekten de, hala, duvarımda.

Benim iyimser / upuzun ve dağınık listem şu şekilde:

Once an employer, always a lover (I still have the poster of Festival's 15th edition on my -real- wall) İstanbul Film Festival is in town again.

This time, it is also a birthday gift to me. And here is my "to watch list:"




"...Yönetmenin Son Filmi Kaçmaz" Filmleri / "...the Director's Latest" Films:

1. Aklımı Oynatacağım ( Los Amantes Pasajeros, Pedro Alomodovar )

2. Kayıp Umutlar ( Promised Land, Gus van Sant )

3. Lanetli Kan ( Stoker, Park Chan-Wook )

4. Perde ( Jafar Panahi, Kambuzia Partovi )

5. Başka Bir Hayat ( Dans La Maison, François Ozon )

6. F Tipi Film (Ezel Akay, Barış Pirhasan, S.Süreyya Önder, Aydın Bulut, Hüseyin Karabey, Reis Çelik,İnan Altın)

7. Sapığın Ideoloji Rehberi ( Pervert's Guide to Ideology, Sophie Fiennes )


Cristian Mungiu'dan önce hak ettiği ilgiyi göstermediğim Romanya sinemasından, hüzün soslu bol renkli insan manzaraları: / From Romanian Cinema, to which I did not pay the necessary attention before Cristian Mungiu, character stories with sorrow and color:

8. Çocuk Pozu ( Pozitia Copilului, Calin Peter Netzer ) 


Birbirlerinin oğullarına aşık olan iki kadının dostluğunu anlatan, ahlaki okumaları ağzımı sulandıran bir hikaye: / A story that is about two women who are in love with each other's son and a big potential for talking about morality (in love):

9. Yasak Aşk ( Two Mothers, Anne Fontaine )


Devamının gelmesinden hem korktuğunuz, hem izlemek için can attığınız bir serinin son filmi; 90'ların sonu 2000'lerin başının klasiği, aşkı: / Series' last film that we have been dying too see and about which we have been so afraid for ruining the magic. A classic from 2000s, and the love of our generation: 

10. Geceyarısından Önce ( Before Midnight, Richard Linklater )


"Modernize Edilmiş Bir Shakespeare Uyarlaması," beklentimiz yüksek / "A Modern Adaptation of Shakespeare's Play" and the expectations are high:

11. Kuru Gürültü ( Much Ado About Nothing, Joss Whedon )


Ya nefret edilecek ya çok sevilecek bir film, aşkın sembolleri, benzetmeleri ve dansı /A Film either to hate or to love, symbols and metaphors and dance of love:

12. Güreş ve Aşk ( Mes Seances de Lutte, Jacques Doillon )


Konusuyla değil ama oyunculukları, renkleri, tonu ve alaycılıktan uzak hüznüyle dikkatimi çeken bir film / A film listed in this list, not with the plot but with the characters, colors, and the sorrow it presents without making a spectacle and reason to mock out of it: 

13. Ayıcık ( Teddy Bear, Mads Matthiesen )


Sanat dolu yanıbaşımız ama ukala bir tavırla bilmediğimiz / The artsy neighbour about whom we arrogantly know too little:

14. Balkan Ruhu ( Balkan Spirit, Hermann Vaske )


Türkiye'den Benim İzlemek İçin Bekleyemediklerim / The Turkish ones that excites me the most:

15. Yozgat Blues ( Mahmut Fazıl Çoşkun )

16. Karnaval ( Can Kılcıoğlu )

Sinemanın kendisiyle ilgili (olduğu için kalbimi çalan) / The one that stole my heart just because of being about the cinema itself:

17. Oyuncu Seçimi ( Casting By, Tom Donahue )


İsrail Gizli Servisi'ni kendi yöneticilerinden, "Bol Ödüllü Belgesel" referansı ile dinlemek / Listening about Israel's Internal Secret Service from its own directors, and doing it with the reference of "The Awarded Documentary:"

18. Bekçiler ( The Gatekeepers, Shomerei Ha'Saf, Dror Moreh )


İnsan hikayesi olduğu için, iyi oyunculuk beklentim yüzünden / Because of its potential of good acting and because of its story being about 'being human':

19.  Arada Kalan ( What Maisie Knew, Scott McGehee, David Siegel )

Les Misérables

**Scroll down for English.**

Hollywood'un şifrelerini konuşmaktan dilimizde tüy bitti. Ancak bir taraftan da, pek şikayetimiz olduğunu da söyleyemeyiz. Zira, yapbozun parçalarını bilindik yerlere koyup, bize bilindik resimler sunan Hollywood aynı zamanda bu satırlarının yazarının (gizli) tutkusu süper kahraman filmlerini bize veren, hikayeleri allayıp pullayıp gözümüzü boyayan Hollywood; ve yine aynı Hollywood bir de bize üzerinde konuşacak, yerden yere vurabilip, hakkında uzun uzun yazılar yazmamıza olanak sağlayan filmler de sunuyor, sağolsun.

Les Misérables da, izlemeden önce Oscar'lardaki arz-ı endamını gördüğümden olacak, önyargı soslu "tam bir Hollywood yapımı" etiketini çoktan koyduğum bir filmdi. Üzülerek (gerçekten üzülerek) söylüyorum ki, izledim ve etiketi açısından beni yanıltmadı; ama etiketin yapıştırılış yöntemi beklediğim gibi değildi.

Etkileyiciliği hali hazırda mevcut olan bir hikayeye sahip film, aslına bakarsanız küçük mekanlardan çok da çıkmayarak, sanat yönetmenliğini göreceli bir şekilde mütevazi tutarak ve oyunculukların performanslarına ciddi bir yatırım yaparak etkileyicilik potansiyelini kötüye kullanmıyor. Zira ilk sahnenin heybeti - o koca gemi -, küçülüp küçülüp tüm oyuncuların yüzlerine sığıyor ve filme harcanan paraları bir nebze de olsa bize unutturmaya çalışıyor. Ancak film, tam da bu noktada iyi niyetinin kurbanı oluyor ve 'etkileyicilik' oyuncularda hapis kalıyor. Öyle ki, tüm karakterler etrafında olanlardan bağımsız ve birbirleriyle ilişkilerinden (aşkları dahil) adeta alakasız bir şekilde, teker teker sahneye çağırılarak hikayelerini anlatan, sanki birbirlerini görmeyen insanlar haline geliyorlar. Böylece de, 5'er 10'ar senelik atlamalarla verilen hikaye, bundan bağımsız bir şekilde kendi içinde bir kopukluğa sahip olmuş oluyor.

Eğer niyetiniz benim gibi kötüyse, bunun başka bir "haydi oyuncularımıza Oscar kazandıralım" Hollywood yapımı olduğunu düşünebilirsiniz. Ancak biraz daha iyi niyetliyseniz, filmin hikayesini gösteri unsurlarından arındırmaya çalışırken, en büyük kozundan bir gösteri yaratma hatasına düştüğünü söylemek de mümkün.


Hollywood and its gracious crimes are always good topics to talk about. It is our beloved Hollywood that gives us spectacles to be mesmorized and spectacles to drag through the mud, with long reviews - thank you for that! (Also thank you for the superhero movies Hollywood, you know I love you)

In the beginning, before I watched it, Les Misérables, was no different for me: a Hollywood spectacle, heralded by the generous appearances in Oscar Ceremony. Now, after having watched the film, I have to sadly say that I was no wrong. However, the way it becomes a spectacle was unexpected for me. I have to admit that.

It is true that Les Misérables does not abuse its story's effectiveness and instead stays in small spaces, uses its art directory relatively humble and puts all the money on acting (figuratively and literally I suppose). The evidence is the opening scene's grandioseness not being repeated and instead getting smaller to be able to fit into character's faces.

However, exactly at this point, the film becomes a victim of good faith as the effectiveness, the only advantage of the very film, gets stuck in the acting, and does not reach anywhere else. It is so that all the characters become these disconnected people who are asked to come to the stage, given a microphone and asked to tell their stories. It is as if they are all invisible to eachother, regardless of the one big story that puts them together and regardless of the relationships between them - including love. Thus the story itself becomes disconnected, unrelated to it being told with 5, 10 years of leaps.

If you are ill-intentioned like me, you can say that this is another Hollywood movie that had the motive of "letting all the actors earn money an Oscar." Or if you are more merciful than me, you can also say that Les Misarébles tries not to create a spectacle yet it makes the mistake of relying too much on its only strenght, and making it the very spectacle instead.

Silver Linings Playbook

Scroll down for English.


*Bu post, eğer film izlendikten sonra okunursa, çok daha lezzetli olur.

Oscar tartışmalarını eline düştüğüm uykuya ve başka sosyal medya mecralarına bırakıyorum; ben Silver Linings Playbook'u yeni izledim.

Alanları daralttıkça daraltan kamera hareket ve açılarına, işi gösteriye dökmeyen acılı insan temasına ve sorun çözmeyen katarsisine bayıldım:

"Ben deliyken, acıdan, tüm sokaklar, tüm evler, tüm salonlar, tüm odalar küçücük. Bu sıkışıklıkta nereye bakacağımı şaşırıyorum, o yüzden bu kadar hareketli gözlerim. Ve de yerim dar, çok dar.

Ben deliyken, herkesin deli olduğunu görmeniz de daha kolay. Ama korkmayın, gözünüze sokmayacağım hayatın zorlukları zırvasını. Canı acıyanın, canı acıyor. Bu kadar basit.

Hatta o kadar ki, benim mutlu sonum bile basit, alışılagelmiş ama rahatsız etmeyeninden. Zira, ben, muhtemelen, deliyim hala; babam resmimi duvara astı ama kumandalarını atmadı hala; e hiçbir şey değişmedi bu evde, aslında. Biraz Hollywood katarsisinin tozunu serptik hikayeme; ama merak etmeyin bu film güzel. Zira benim deliliğim hakkında konuşmadı kimse (konuşulduysa da kulağa fısıldandı, siz duymadınız) ve zira, ben hala deliyim."


*This post tastes much better if read after having watched the film.

I exchange the in-fact-already-yesterday's-news oscar debates with a little bit of sleep and a little bit of recognition-desire in other social media platforms. And instead, I watched Silver Linings Playbook. Very late.

I loved the camera angles that narrow down the locations, I loved the theme of miserable people not becoming a spectacle and lastly I loved the catharsis lacking real solutions:

"When I'm crazy, my craziness make the streets, houses, rooms and hotels tiny, with narrow halls and small walls. When I'm crazy, the rooms are so small that I do not know where to look - that's the reason of my eyes constantly moving. The world is just too small, when I'm crazy.

When I'm crazy, it is easier for you to see the 'craziness' in the whole world; the 'craziness' in everyone. Yet don't be alarmed, I will not talk about it, nor that I will show it. And that's because people have more important problems in their lives, they are busy on getting crazy.

In fact, we are so busy that we do not have time to talk about my healing - if ther is any. I did my talk by whispering and it's not important if you didn't hear it. Just stay on the positive side. Everything is simple in the end: probably I'm still crazy, most probably that my bestfriend will get a divorce - or die unhappy, and my dad might have had my photo on the wall but he still keeps the remotes in the room. Nothing has changed in this house, it's still the same sunday."

Kişisel / Personal

Cümlelerin Noktaları

Cümlelerimin uzadıkça uzadığı, kendilerine bir türlü nokta bulamadıkları bir dönemimdeyim. Bunun keyfini sindire sindire çıkarmak, noktaların bitişle alakasından rahatsız olmak yerine, telaşla, korkuyla, yazdıkça yazıyorum, harf ekledikçe ekledikçe ekliyorum kendime; sonunu, sonumu görürüm umuduyla. Tenime en çok batan, en sivri kelimeler “peki ya”lar, “ya şöyle olursa”lar, “ama ya”lar. Bunlar, hep daha çok harf, daha çok kelime getiriyorlar yanlarında. Bitmeyen cümleler ise daha çok telaş, daha çok korku...

Ben hep böyle olmuşumdur zaten. Bilinmezlik, nefesimi keser benim ve iyi anlamda değildir bu – maceracı değildir ruhum. Ben hep, yarınımı bileyim isterim. Hangisi benim yatağım belirli olmalı, ve ben bir yere ait olmalıyım; eşyalarımı istersem hemencecik toparlanacak, her şeyi yanımda götürebilecek şekilde yerleştirmeliyim. Şimdi de, noktasız olduğundan uzun cümlelerim, ve ben bitsinler diye yazdıkça yazıyor olduğumdan, kontrollerini kaybettim herbirinin. Hayat denilen bu karışıklığın(mın), bana sunduğu seçeneklerin bolluğunda, karar adını verdiğim noktaları arıyorum orada burada.

En korkuncu, vücudumdaki dayanılmaz ağırlığın sebebi, “keşke” kelimesi. Belki noktaları yanlış yere koyacağım – yanlış kararlar vereceğim. Ya da belki yanlış cümlelerle dolu olacak bu sayfalar, baştan başa. Daha yazılmamış kelimelerin korkusu hep bunlar. Bunlar hep, noktaların özlemi, ve noktalara karşı korku...

Emma’nın Cümleleri

Birbirine çok uyumlu pastel renklerin doldurduğu, herkesin oturacağı yerin önceden belli olduğu, onlarca çeşit yemeğin en güzel şekilde sunulduğu ve tüm aile fertlerinin (yenilerinin ve eskilerinin) hepberaber oturduğu, daha ilk bakışta “güzel” olan bir resmin tam ortasında Emma. Fakat işte, filmin bir iki sahnesi var, çok şey anlatan ve benim de aklıma kazınan. Birinde, kendi çocuğunun paltosunda, gizlenmiş bir not buluyor Emma, bir aşk notu, gizli bir tutkunun cümleleri. Filmin tarzının sessizliğinde, ve görselliğinin güzelliğinde, bağırmadan anlatıyor bize Emma’nın telaşı, o notun ne anlama geldiğini: Emma’nın düzenli ve tatmin edici hayatında, cümleleri yok, ne tutkulu ne de gizli, ne aşk dolu ne de heybetli. Ve başka bir sahnede, yıllar öncesinden aklında kalan bir tat, büyük bir tabağın tam ortasında küçücük duran pahalı bir yemekte geliyor, önce Emma’nın masasına, sonra da aklına. Emma, hatırlıyor, kaybettiği ve kaybettiğini unuttuğu şeyi. Emma, olmayan cümlelerini hatırlıyor, ve cümlelerinin olmadığını.

Io sono l'amore’nin müthiş bir görsellikte ve bu görselliği hikayesinin bir parçası yaparak anlattığı şey, tam da korktığum şey: pişman olmak. Bir gün, çatalımdan beynime, hızlı ve sarsıcı bir şekilde giden bir fark edişle, mutlu olmadığımı anlamak! Filmin, anlatmamak için kendimi zorladığım, önce hızlı bir koşuş ve “hemencecik toparlanan eşyalara,” ardından da  müthiş bir bakışmaya/onaya sahip olan son sahnesi, çok geç mi yoksa zamanında mı bilmiyorum. Zira bu soru, noktaları silebilir misiniz yeni kelimeler eklemek için cümlelere sorusu. Cevabını, bilmiyorum.

George’un Dansı

Eğer Emma’nın telaşını yaşarsam bir gün, George’un dansını edebilmek isterim ben de.

A Single Man’in George’unun, başkasının öznesiyle başlattığı cümlesi yarım kalmış: sevdiği birini kaybetmiş George. Bambaşka bir acı bu, anlaşılmaz, tarif edilemez ve o kadar büyük ki, bütün cümleleri susturur, söylenesiniz gelmez. George, renklerini kaybeder: herkes 60’ların güzelliğinde rengarenkken, onun gördüğü her şey gri olur, elde değil. Sabah uyanmalar mutsuzluktur artık, sırf yanında onu göreceğinin yalan müjdesini veren rüyalar yüzünden. Sonra bir gün, mutsuzluğunu üzerine giyerek, bir çılgınlık yapar George; yaşı başkaymış, sıfatı başkaymış, hiçbir şey olmazmış gibi, buz gibi soğukta denize atlar, tanımadığı bir adamla yüzer. Ardından eve, şimdi tek başına yaşadığı evlerine gelir(ler), kurulanmak için. Burada, bir çılgınlık yaptığını anlar George, bir başkası olmadığını hatırlar. Ancak sonrası kırılan camlar, yumruklanan duvarlar olmaz; dans eder George. George, tanımadığı bu adamla, çılgıncasına, gençcesine, hiçbir şey olmamışcasına, dans eder.

Bir gün, ben de eğer pişman olursam cümlelerimden, umarım tam da bu dansı yapabilirim. Çünkü, müziğe rağmen filmin hüznü devam eder o sahnede: Ne George unutur, ne ölüler geri gelir, ne her şey çok güzel olur. Ancak George, yaşıyordur; o kadar ki dans edebiliyordur hala, anlamsızca. Her şey geçtiği için dans etmez George, edebildiği için eder. Geçmez rüyaları, değişmez cümleleri; ama buradadır işte, bunu kabul eder. Yarım kalmış cümleleri, ya da yanlış kelimeleri, kabul eder(edebilir mi?) insan, ve dans eder; sırf, hala burada diye.

Alex’in Kararı

Beni sakinleştiren kelime, vücuduma hafiflik veren, kalemi bıraktırıp, cümlelerimi noktasız bitiren kelime ve dansımın müziği: “bilemezsin” kelimesi.

“Bilemezsin”in anlamı, aynı Alex’in başına gelenler gibi, binmeyeceğim metronun, tanışacağım kadının ve bırakacağım çakmağın başıma neler getireceğini bilememem. Alex de bilmiyordu, bir hatanın tüm geçmişini sileceğini; birden bire şapkadan çıkan tavşan gibi, tüm hayatının değişeceğini. Hepsi çakmağını bırakmaya karar verdi diye oldu. Düşündü mü o anda, neler olacağını, ve düşündükleri doğru mu çıktı: bilemezsin. Olanlar, başka türlü olur muydu: bilemezsin. Neden tanımıyor artık kimse Alex’i, neden bu film, Reconstruction, rüya gibi anlatıyor hikayesini ama bir o kadar da gerçekçilik iddiasında: bilemezsin.

Bilemezsin, çünkü hayat denilen bu karışıklığın(mın), Reconstruction’ın aksine, “peki ya”larına bir cevabı, cümlelerine bir alternatifi yok. Reconstruction, en başından uyarıyor seni, bu bir filmdiyor, bir illüzyon. Benim cümlelerimi yazdığım kağıdın böyle bir notu yok. Ben, ama, yazabilirim her sayfanın başına: Bu bir illüzyon, ve sen, bilemezsin, film nasıl bitecek. Dans ederim umarım sonunda, beklediğim gibi bitmezse film, en azından.

*It has been one year that I have been thinking about the meaning of languages for emotions. It has again been one year that I have been trying to cry and laugh in another language than my native one. I have been asking people the language that they think in. I, myself, am not sure. Yet, one thing that I am sure of is that the beauty of my sentences, inevitably and perhaps unfortunately, highly depends on my mother’s words, which I learned without an effort, and which accompanied my first tears and laughs. Hence trying to translate my feelings, I apologize. Notably, my apologies are to my emotions as much as they are to my readers.

The Periods

Trying to write pages after pages, which is a beautiful metaphor for simply living, I am in this certain period, in which I am unable to finish my sentences. And what I feel is not the relief due to the continuity but panic due to ambiguity. Hence, I cannot put down the pen, I cannot keep the silence and I cannot keep myself from adding more letters to more letters. What hurts my fingers, while I press the ballpen down, are the words “what if” and “perhaps”.  And like a ever growing vicious circle, more “what if”s bring more letters, more words, but no periods to sentences and thus no relief, no silence, no peace.

I have always been like that, I know – I am simply not an adventurous. I always enjoy knowing the hours of tomorrow, the length of them, their end and their beginning. I should (must?) always know which is my bed, I should belong somewhere. All my belongings should be in order, whether on the shelf or in a drawer, so that I can pick  all of them up, if I have to move. And now, since my sentences keep getting longer and longer, and since I keep adding more and more with the hope of finishing, I cannot keep them in order. And lately, I have been looking for periods, which are cruelly called decisions, in this messy pile, which is, in good faith, called life.

The scariest part of all is the weight of the words “what if.” Perhaps I’ll put the periods in all wrong places – I’ll make the wrong decisions. Or perhaps the sentences will entirely be wrong. And absurdly, all this is longing for periods, and fear against them.

Emma’s Words

The picture that Emma is painted on is beautiful: Pastel colors are in harmony, seats are already decided on, several classy dishes are presented in fancy a manner and the table has the entire members of the family (the old and new ones). Yet, in the middle of this beauty, there are some still-beautiful-yet-also-itching, unforgettable scenes. In one, Emma finds a hidden note in the pocket of one her child’s coat. It’s a love note, filled with sentences of a hidden passion. And braced up by the film’s silent style and beautiful visuals, Emma’s silent yet beautiful panic tells us the real meaning of the note for Emma, and it is what Emma lacks in her life: the sentences. In her stylized life, the pages are clean – empty. There are no sentences with the words of love, of secrets, of passion. In another scene, a taste left behind in another life comes first to Emma’s table with a fancy dish and then to her mind. This reminds her what she has lost and what she has forgot losing. Now she remembers the missing sentences, remembers that she misses the sentences.

What Io sono l'amore tells with amazing visuals is precisely the ground for my fear: What if one day, a dreadful realization moves from the dish on my table to my fork and then to my mind? What if I realize that I am not happy?

There is an end to Emma’s misery in the film, which is told in a beautiful scene, with an improbable look, heartbreaking packing and an expeditious run. I am trying hard not to tell you about this beauty and not to ruin your film watching experience. Yet, I ask myself whether this run is for too late or on the contrary, in time. And I know that asking this to myself, what I actually question is the possibility of erasing and re-writing the sentences, replacing the periods...

George’s Dance

Thereby, in case of getting caught by the surprise of a dish, a taste and a fork, what I hope to have one day  is the ability to dance like George: George’s dance versus Emma’s panic.

A Single Man’s George has a half-finished sentence: he lost someone he loved. This is an inexplicable sorrow, one that you cannot describe, one that you cannot understand, and one that is so huge that it silences all other sentence. George loses his colors: While the world continues to be colorful with the touch of 60s, he sees everything in grey. Now just because of the night’s cheating dreams that celebrate the return of him who had been lost, even waking to the day is wretched.

Then one day, as if he has a different age, as if he has a different title and as if nothing has happened, George puts on his misery and does a mad thing: He jumps into the freezing sea and swims (and laughs) with a man he does not know. Afterwards, they return George’s home to get dried. And that is when George remembers who he really is, and sadly who he actually is not. However, neither the shattering glass nor the screams follow this shock. On the contrary, George puts on some music, and begins dancing. George, an old man with grief, and one that is completely wet, dances in his living room with a stranger. He dances as if he is crazy, as if he is young, and as if nothing happened. He dances.

So if one day an unbearable shock due to the state of unhappiness catches me, I hope to be able to do the same dance, at least eventually. I am saying this, and I can believe in this because despite the music, the sorrow never leaves George’s living room during his dance. Neither that George forgets nor that the dead returns. Yet, George exists. He does exist. There is no doubt to that because he can dance, even without a reason.

George does not dance because it has passed; he dances because he can. His deceitful dreams remains to exist, as well as his unfinished sentences, yet so does he. And George accepts this very fact. And thereby, my question gets an answer: despite the pages and despite the sentences, one can dance; just because he can.

Alex’s Decision

Perhaps what calms me down, what puts on some music for me and what makes me put the pen down and leaves the sentences as they are is these words: “You never know.”

“You never know” means that you cannot know what does the subway you leave, the woman you meet and the lighter you forget bring to your life; just like Alex did not. Alex did not know that a mistake would delete all of his personal history, that it would change everything in his life. And it all happened, just because he left his lighter in a bathroom!

You may never know whether he thought about the consequences at that time, or not. You may also never know whether he was right in his thoughts or not. How come everyone in his life suddenly forgets who Alex is and how come this film, Reconstruction, tells a dream-like story in a way that it is the reality: you, actually, may never know.

Thus, here we are. Here I am. I do not know and I may never know. Unlike Reconstruction, there are no alternative scenarios in my life that I can replay and there are no scripted answers to my “what if”s. Reconstruction warns me from the beginning and reminds me that this is a fiction, a film, an illusion. Yet my pages does not have any warnings. However, I myself can write one in the beginning of every page: This is an illusion, and you, may never know how will the film end. And after that, if the film does not end as I hope it to, I can at least hope to dance.

Io sono l'amore (I Am Love, Benim Adım Aşk)

Luca Guadagnino/ İtalya / 2009 / 120’

A Single Man (Tek Başına Bir Adam)

Tom Ford/ ABD / 2009 / 99’

Reconstruction (Yeniden Sev Beni)

Christoffer Boe/ Danimarka / 2003 / 91’

!f 2013 Tavsiyeleri / !f 2013 To Watch List

Lisede resmi izinle okul kırıp gittiğim, atmosferine hayran kalıp, “ben büyüyünce..” cümleleri kurduğum İstanbul’un İstanbul festivallerinden biri sesini başka başka şehirlere de duyuyarak, 12. kez keyif vermeye geliyor.

Bir süredir resmi olarak açıklanmasını beklediğim ve “!f 2013 izlenecekler” listemde yerini alan filmler ise şöyle:

I remember ‘officially’ ditching school in highschool and visiting !f İstanbul with its motivating atmosphere. I was so motivated that I remember beginning to say those sentences which start with “When I grow up..” In a little bit more than two weeks, that festival is here again, for the 12th time, to give us ‘independent joy.’

I have been waiting for the official announcement to share my list of “!f İstanbul 2013, To Watch List.” And after today’s press conference, here they are:

1. Holy Motors (Leos Carax, 2012)

Benim en ciddiye aldığım en iyi listelerinden biri olan (haliyle) Sight&Sound’un 2012 listesinde 4. sırada yer almakla kalmayıp birçok listede de başı çeken bu film, (Türkiye’de vizyona girmemiş olması sebebiyle sessiz sedasız) olay yaratan filmlerden biri. Benim zamanımda aklımı almış filmlerden biri olan Les Amants du Pont-Neuf’un (1991) yönetmeni, Leos Carax, Holy Motors’da olay değil durum anlatma becerisini futuristik (ama değil) bir güzellikte ve de rahatsız edicilikteki görsellikle birleştiriyor. Bir “sinema:” manifestosu olan Holy Motors, kısa ve sakin cümlelerle neden sevdiğinizi anlatabileceğiniz bir film değil; Sebeplerinizin de film gibi karışık hatta manasız olması muhtemel.

Sight&Sound announced its best of 2012 list and it was, of course!, one of the few ones that I took seriously. Holy Motors was not only the 4^th on this list but it was also the 1^st in many other. Leos Carax - whose Les Amants du Pont-Neuf (1991) was an object of admiration for me – is visualizing his discourse about ‘telling a situation, not a story’ with a futuristic(?), beautiful and disturbing atmosphere. Holy Motors is definitely a manifest of “cinema=” and it is not easy to put in plain words why you liked the film; the grounds are likely to be intricate and inarticulate, just like the film...

2. Tabu (Miguel Gomes, 2012)

İki bölümden oluşuyor Tabu; Kaybedilmiş Cennet ve Cennet. Birincisinin ikincisini sessizce dinlemesi ile bir sessiz film, birincisinin buruk komikliği ile bir absürd komedi, hikayenin duruşu ile politik bir sömürge eleştirisi, hikayenin kendisi ile bir aşk filmi, düğümleri ve düğümlerin çözümü ile ise sürrealist bir film var karşımızda. Nihayetinde ise, Tabu, sinemaya yazılmış bir aşk mektubu; fragmanını izleyince heyecanlandığınız filmlerden.

The two episodes makes one film: Lost Paradise and Paradise. The latter is heard silently by the first so it is a silent film; the first has a sour hilariousness so it’s an absurd comedy; the motives behind the film point out a political criticism of colonialism; the plot tells a love story; and finally the articulation is with surreal depictions. In the end, Tabu is a love letter written to cinema itself. One of those films: solely the trailer excites you...

3. Room 237 (Rodney Ascher,2012)

Shining (Stanley Kubrick, 1980)’in tüm (ama gerçekten tüm) şifrelerini, göndermelerini ve örtülü mesajlarını ortaya çıkarma iddiasındaki bu filmin ‘güzelliği’ Kubrick hayranlığından da, Shining'in efsanesinden de gelmiyor. Room 237’nin keyfi, bir sinefil filmi olmasında. Zira Room 237, Shining ile örnekleyerek bir film deneyimi ve film sevme hikayesi anlatıyor. Filmin teorisi ve/veya tarihi ile azcık ilgiliyseniz, tabir-i caizse keyiften dört köşe izliyorsunuz filmi.

Room 237 claims to unravel each and every one (I mean all, really, all!) of the mysteries, hidden meanings and references of Shining(Stanley Kubrick, 1980). Yet, the ‘beauty’ of Room 237 is neither based on Kubrick’s genius, nor on Shining’s legend (even thought the story of it does). The pleasure is on it being a cinephilia film. Exemplified in Shining, it tells a story of experiencing and loving film in general. If you are interested in film theory and/or history of film, it’s a film to watch with overjoy.

4. Benim Çocuğum(Can Candan, 2013)

Kişisel ve profesyonel hayatımda çok önemli bir yer kaplayan Can Candan’ın son belgeseli olan Benim Çocuğum’a ilgim bu özel sebepten kaynaklanmıyor sadece. Benim Çocuğum, sadece konusunu dinlemenin bile tüylerinizi diken diken ettiği, konuşulmayanların, aslında çok (ve de nasıl) konuşulduğunu anlatan bir film. Toplum tarafından yeniden, ve de zorla konumlandırılan varlığın, en bireysel halinde, ailede, koşulsuz sevgi çerçevesinde, yeniden kabullenilişinin hikayesi Benim Çocuğum. Bana göre, bir ebeveynin, çocuğunun cinsiyeti üzerinden cinsiyet kavramını yeniden öğrenmesi, en güzel, ve de en acılı aşk hikayesi.

The interest I have on My Child is not solely based on the fact that the director, Can Candan, is personally and professionally a very important person to me. The film itself is greatly powerful with its story that gives you goosebumps right from the start. My Child tells the sorrowful yet hopeful tale of re-defining the already re-defined (by the society) gender issues within the most personal social group, family, and most importantly, by pushing itself beyond the boundaries of ‘unconditional love.’ If you ask me, the story of a parent learning the issue of gender and re-defining his/her definitions through re-meeting with his/her child’s identity is the most beautiful love story ever...

5. Laurence Anyways (Xavier Dolan, 2012)

6. Jin (Reha Erdem, 2013)

7. Seven Psychopaths (Martin McDonagh, 2012)

8. De Rouille et dos (Jacques Audiard, 2012)

9. Black Pond (Will Sharpe, Tom Kingsley, 2012)

10. The Act Of Killing (Joshua Oppenheimer, Christine Cynn, Anonymous, 2012)

11. Le Magasin des suicides (Patrice Leconte, 2012)

12. Halley (Sebastián Hofmann, 2013)

A Never Ending Love / Bitmeyen Aşkım : Woody Allen

Woody Allen, birçok kişinin olduğu gibi benim de "en"im. Sebebini sorarlarsa, "zeka" derim, "sorunlu ama kesinlikle zeki ahlak anlayışı," "kendine haslığı," ve beni kesinlikle bıktırmadan, hala hayran bırakan "aynılığı" diye de eklerim.
Ve geçenlerde de sordular, "en" sevdiğin Woody Allen'lar hangileri peki diye:

As it is for many, Woody Allen is "the" director for me as well. If I am asked why, I probably answer with "intelligence," with "crooked but always witty sense of morality," with "individuality, uniqueness" and of course with "the non-weary, admirable alikeness."
And lately, I was asked what are "the" films of Woody Allen, according to me: 


Annie Hall (1977)

Birçok kişinin sadece en sevdiği Woody Allen değil, en sevdiği film de aynı zamanda. Bana birkaç sene önce, çok sevdiğim biri hangi filmi sen çekmiş olmak isterdin dediğinde birçok kabul görmüş sanat filmi sıralamış sonra da "Dur, vazgeçtim, boşver hepsini. Ben Annie Hall'u çekmiş olmak isterdim" demiştim.
Annie Hallu'u yaratmış istemiş olmamın sebebi ve aynı zamanda filmi de bu kadar popüler yapan şey, benim için en azından, kişiselliği. Woody Allen zaten her filminde, o sene aklından geçenleri, aşk, arkadaşlık ve ilişkiler hakkında fikirlerini anlatıyor. Annie Hall da şüphesiz aynı düşünce akışının somutlaştırılması. Ancak Annie Hall, belki de bir çok Allen filminin aksine, daha başı sonu belli, daha bizim de başımızdan geçmiş bir hikaye anlatıyor. Uzun bir zaman dilimine yayılan, başarısızlıklarla ve büyümelerle dolu bir ilişki Annie Hall'la kurulan ilişki. İzlerken kendini ilişkinin iki tarafında da görmek mümkün, iki tarafın başarısızlıklarını da üzerine alınmak, büyümeleri övmek, uzaklaşmalara üzülmek. Bu yüzden de, Annie Hall belki de en 'seyirciye yakın' filmi Woody Allen'ın.
Hikayesinin yanında, bir de müthiş dördüncü duvar yıkmalarına, film oyunlarına, zamansız anlatımlara ve elbette ki harika bir kimyaya sahip oyunculara sahip Annie Hall. Sonuçta da, şahsımın sayısız kere izlediği, ve hala sıkılmadığı, nadir filmlerden biri.


Some time ago, I was asked by someone about the film that I wish I had made. My first answer was a long list of well-appreciated art house films. But then, I remember saying "No, forget all. I wish I had made Annie Hall!"
For many, Annie Hall is not only "the favourite Woody Allen" but also "the favourite, in general." 
The reason of Annie Hall being my last answer to that question, and also it being many people's favourite, is related to its intimateness. It is well-known that Woody Allen things about 'stuff' - men, women, love, friendship, relationships, sex - and every year, makes a film out of those. Beyond doubt, Annie Hall is the concrete version of the same movement of thought. Yet at the same time, it tells a more familiar, perhaps more realistic, or more widely-known story, compared to other films of Allen.
The relationship with Annie Hall, which is a lasting one, is full of failures and growing-ups. It is possible identify with both parties; it is possible to take the failures personal, to praise the growing-ups and to be saddened by the (several) separations. Perhaps mostly because of these easy identifications, it is the most connected-to-the-viewer film of Allen. Or perhaps it is that to me!
And lastly, apart from its story, the film is full of smart 'breaking of the fourth wall's and of tricks that are specific to the medium of film. And it presents a fun-to-watch time warps with so-fun-to-watch characters.
And in the end, it is one of those very rare films that I can watch several films, enjoying the every time.




Hannah and Her Sisters (1986)

Bir övgü olarak "tam bir Woody Allen" diye tanımladığım filmler var. Hannah and Her Sisters da onlardan biri.
Her şeyden önce, bol diyaloglu (o yüzden de oldukça gerçekçi) ve gürültülü gibi gözüküp aslında düz bir çizgi üzerinde ilerleyen ve karakterlerini katman katman tanıtan anlatımıyla, daha ilk beş dakikasında çok başarılı bir yönetmenlik örneği sergileyen bir film Hannah and Her Sisters. Hikaye genç ve güzel, maddi durumu yerinde üç kardeş ve onların eşleri, sevgilileri, eski eşleri ve eski sevgilileri arasında geçmekte ve içinde bir sürü Woody Allen teması barındırmakta: resimden, mimariden, şiirden hoşlanan burjuva sınıfı, göreceli bir şekilde sorunlu olan, ancak herkesin normalleştirir bir şekilde kabul ettiği bir ahlak anlayışı, hastalık hastası bir Woody Allen, sanat eserlerine gönderme, birbirleri içine geçen hikayeler, eşlerinden başkasına aşık olan insanlar, aldatmalar, sorunlu çocukluklar ve bir dolu zeki diyalog.
Birbirine benzer sahnelerle, çok güzel başlayıp şahane biten ve keyifle izlememek için neden bulması zor filmlerden Hannah and Her Sisters; kesinlikle en favorilerimden biri.


Some films are extremely Woody Allen (which is a huge praise) and Hannah and Her Sisters is certainly one of them.
Above all, it is an example of admirable directing: It develops with crowded (and so realistic) dialogues yet it moves through a certain and straight line. Also, it beautifully introduces its characters layer by layer and tells its story with these very layers. The story revolves around three young, beautiful and financially safe sisters, their husbands and lovers and finally their ex-husbands and ex-lovers and it contains many Woody Allen elements: the bourgeoisie that adores paintings, opera, architecture and poetry, the crooked yet-somehow-accepted-as-normal understanding of morality, a hypochondriac Woody Allen, references to many classic artist, switching lovers as well as husbands, cheatings, break-ups and make-ups, problematic childhoods and finally plenty of witty dialogue.
Hannah and Her Sisters starts with a beautiful beginning and ends with a wonderful ending, which are smartly and humorously similar. It is one of those films that I find it hard to find a reason not to like and not to have a very fun watching experience.

Deconstructing Harry (1997)

Deconstructing Harry, bir Woody Allen filmi olması dışında öznel anlatım ve bilinç akışının, hayalin ya da yaratıcılığın görselleştirilmesi tekniklerini kullanması ve en önemlisi bu tekniklerin (master tezimde iddia ettiğim gibi doğal bir) sonucu olan güvensizlik duygusunu hikayesinin konusu olarak sunması ile kişisel favorilerim arasında.

Şöyle ki film, adını anlamlı kılar bir şekilde hikayesinin katmanlarının sınırlarını teker teker çizerek ilerliyor: En başta izlediğimiz kısa hikayenin Harry'nin kitabı olduğunu anlıyoruz önce, hemen ardından da gerçek olaylara dayandığını; Daha sonra izlediğimiz ve başka bir hikayenin anlatımının görselleştirilmesi ile birleşen sahnenin ise bütünüyle Harry'nin psikologuna anlattıklarının görselleştirilmesi olduğu anlaşılıyor. Film sonuna kadar bu şekilde, benzeri görselleştirmeler ile devam etmekle kalmıyor, tüm hikayeler ya Harry'nin hayalürününün eseri ya da gerçek hayatta da terk edemediği 'kendi bakış açısı' ile ilgili bir şeyler anlatıyor. Ve elbette, karmaşık ve başarısız ilişkiler ile dolu bu hikayelerin hepsinde bir dolu Woody Allen aforizması ile karşı karşıyayız...

Deconstructing Harry, is not only very Woody Allen but it is also a very inspirational example of a film that uses subjective narration and visualization of creativity, thoughts and dreams. Perhaps more importantly, the film presents the unreliability, which is a part of the film watching experience and the natural result of the technique subjective narration in my master thesis, as an element in its story. Thereby, it is a personal favorite not only due to its Woody Allen-ness but also to its narration.

Making its title meaningful, Deconstructing Harry develops by making the borders of its different layers visible, one by one: First we realize that the first story we have been presented was from Harry's book, and then immediately it is revealed that it is also based on real events. The next scene, which is later combined with the visualization of another story turns out to be a visualization itself as Harry tells what has happened to his psychologist. The film continues to reveal short story like events only to be either Harry's creative imagination or to be about him not being able to abandon 'his point of view' in real life. And in the end, of course, it all comes down to Woody Allen statements about relationships, life, and death.

Manhattan (1979)

Zekasını takdir edip, güzelliğine hayran olup ama bir türlü anlaşamadığım, uzaktan sevdiğim bir film Manhattan. Sevgi hakkındaki karışık tanımlamalarından, ve beni bir şekilde rahatsız eden (ki Woody Allen hoşnutsuz olmazdı bundan), ana karakterin kafa karışıklığından basit bir aşk aforizmasına çok çabuk vardığı sonundan sebepli, aşkla sevemiyorum Manhattan'ı. 

Filmin, diğerleri gibi ısrarla akılda kalan sahneleri var, yukarıdaki afişi oluşturan Manhattan sokakarında sabahlama sahnesi bunlardan biri örneğin. En sorunsuzundan bir aşk hikayesi naifliğindeki bu sahne, filmin aşka karşı duruşunu da özetliyor aslında: güzel olduğu kadar geçici ve huzurlu olduğu kadar felaket habercisi. Belki de bu gerçekçiliği, aşkla sevdiremiyor bana filmi; müthiş güzellikte bir aşk huzursuzluğu zira anlattığı.

Manhattan is a film that I highly appreciate the intelligence of, that I admire the beauty of, yet a film that I cannot fall in love with. Perhaps the reason is its complicated love statements; or perhaps it is the ending, in which the main character jumps into the very conclusion -the last paragraph- of its love stories too quickly, while he is still confused about love (and life!). All I know is that this rapid conclusion is deliberate and that Woody Allen would appreciate this disliking of mine.

Like many other Woody Allen films, this film has several I-cannot-forget scenes, one being the Manhattan-streets-sunrise scene, used in the film poster above. This very scene, simply depicts a very simple falling-in-love moment, - a beautiful one for sure. And again, this very scene's specific depiction summarizes the film's stance on love: beautiful yet temporary, serene yet foreshadowing the coming griefs. Perhaps this realism prevents my falling in love: it is hard not to notice that Manhattan is a story of a beautiful unease of love.

Match Point (2005)

Diğerlerinin aksine, bu listede olup en az Woody Allen olan film Match Point, ve bu bir yergi değil.

Ayakları fazlasıyla yere basan, gerçekliği tartışılır, ama bu tartışılırlığı asıl derdini anlatmak için kullanan bir film bu. Yine Woody Allen aforizmalarından oluşuyor film, bu sefer oldukça açık bir şekilde, ve bu sefer aşk değil adalet hakkında. Karakterler siyah ve beyazlar, ya da grideler ve geçişleri anlatılıyor hikayede. Ancak en güzeli/değişiği/dikkat çekeni bir bilinmezlik ve bunun yarattığı gerilim hali. (Listedeki) diğer filmlerinde söylediklerini hali hazırda, derdi ya da açmazı belli karakterlerle anlatan Allen, bu sefer karakter gelişimini kullanarak anlatıyor derdini. İnsanın insanlığı, bu uğurda değişimi, yapabilecekleri ve sınırları da hikayenin hem konusu hem de Allen'ın aracı oluyor böylece.

Match Point is the only film in this list that is not-so-Woody Allen, and surprisingly this is not a complaint.

It is a (more) down-to-earth film. The level of reality is argumentative, yet this very argumentativeness is used as a mean to tell its story: "Things happen, unrealistically, usually to prove a point."

Match Point, like the others, has its own aphorisms; now about crime and punishment. The characters are either black or white, or they are in the grey zone and their movement (to the black) are the very story of the film. Respectively, the most beautiful part of the film is the very unpredictability of these movements, and the resulting tension. In his other films (that are on this list), Woody Allen tells what he wants to tell with already-created, definite characters. Yet in here, the very character developments tell what he wishes to tell. Thus, the human-nature, his capability of a person and his self drawn limits are not only the story itself, but also the tools of the story-telling.

*Deconstructing Harry görseli Olimpia Munoz'a ait.

  Deconstructing Harry movie poster is by Olimpia Munoz.

Billy Wilder Films or "Can you Love me?" / Billy Wilder filmleri ya da "Sevebilir misin beni?"

Geçtiğimiz haftabaşında (Amsterdam'da) her yer karla kaplı olduğundan, ben son zamanlarda evden pek çıkmaz olduğumdan, bir de bu duruma çok uyacak ve kendi zevklerime ihanet eder bir şekilde karamelize armut aromalı bir çay keşfedip, içmek için kendime bahaneler yarattığımdan olabilir, yeni takıntım Billy Wilder'ın siyah beyaz filmleri. Aslında Billy Wilder ile başlamadı hafta. Amacım uzun zamandır izlemek istediğim klasikleri elden geçirmekti ve ilk gözüme çarpan da Sunset Boulevard oldu. Fakat ondan sonra listeme devam edemedim, filmde Billy Wilder'ın daha sonra çekeceğe bir filme, The Apartment'a yaptığı göndermeyi öğrenip, bir sonraki gün de onu izledim. E yapacak bir şey yok, daha sonra da The Lost Weekend geldi...

Bu üç filmin de ortak teması, kendisini başarısız hisseden insan psikolojisi. Üç filmin de dahil olmadığı, ancak şiddetle göz kırptıkları Film Noir türünün etkisi, tutunmaya çalışan ancak hep yanlış dalları tutup bir de doğru ağaçta olduğunu iddia eden, ve karşısına hep görünmez eller tarafından koyulan engeller çıkan, başarısız karakterleri. Bu bağlamda bir Billy Wilder sineması özelliğinden de, dönemin politik okumasından da bahsedilebilir...

Benim neyi sevdim diye not aldığım nokta ise bambaşka: Üç filmde de tahmin edilebilirlik oldukça düşük. Süprizlerden bahsetmiyorum. Yokluğuna sevindiğim şey günümüz Hollywood sinemasının başı sonu belli filmlere imza atma durumu. Örneğin The Apartment, izlediğim en naif aşk hikayelerinden birini anlatıyor. Ancak bunu kavuşmalarsız, catharsis'siz yapıyor. Aynı hayat gibi, bazen olmayınca olmuyor ve karakterler gelişmiyor, anlamıyor, ya da görmüyorlar. Ya da The Lost Weekend'de saklanan obje, hikayenin en tepe noktasında bulunmuyor, ve bulununca da artık önemi kalmamış oluyor.

İçime sinmeyen tek şey, The Apartment'ın son 5 dakikasının, üst paragrafımı yalancı çıkarır biçimde toparlayıcı, temiz olması. Ancak karakterlerin doğallığı sebebiyle affedebiliriz onları, belki? Sunset Boulevard'ın son beş dakikasının ise sonradan bir klişe haline geldiğini düşünebiliriz. Hoş bir şey düşünmeye gerek yok, oyunculuğun yerinde abartılığı, hikayenin sonunun belli olması (yine de hala bir inanılmazlık hissi vermesi) ve bir de kamera ışıklarının hüznü, yeterli bize. Son olarak The Lost Weekend'de ise, başka türlü bitemezdi film, yoksa bitmeyecekti hiç bu haftasonu...

Maybe because last week was all snowy in Amsterdam, maybe because lately I haven't been leaving the house much, or maybe I discovered a new kind of tea (even though I do not drink tea!), my new obsession is Billy Wilder's black&white films. In fact, the week has not started with Billy Wilder. The initial goal was to cross some classic films from my "to watch" list. I started with Sunset Boulevard. Then The Apartment, a film referenced in the former, followed. And now, it was too late to go back so I continued with another Billy Wilder film: The Lost Weekend...

All three films, have a character in common, who feels to be a failure. In that sense, all three have a characteristic of film noir, even though none of them is a proper film noir example, which is the main character, numbed by failure, trying uselessly, looking for a way out it the wrong places, forcing the wrong doors. Thus, it is not only possible to talk about a common theme in Billy Wilder films, but it is also possible to see the social and political references to the film's actual time-period.

However, I took a different note to my notebook. And that is the common unpredictability of all three. No, I am not talking about twists. What I admired was what the contemporary Hollywood cinema lacked as its stories are calculable, expected and foreseen. For instance, The Apartment tells one of most naive love stories ever, and it does this by replacing the expectation of catharsis with the acceptance of the non-realization of the dreams. The film is still a (Hollywood) film: it is still more beautiful, more coincidental and more neat than life. Yet, the life and film has something (sorrowful and beautiful) in common: sometimes it just does not happen... It is almost the same in The Lost Weekend, as the hidden object, the object that the character searches to the death, is not to resolve everything when it is found, it may even be never found, or better, it may have already lost its importance when found...

The only thing, that perhaps I am not comfortable with, is the ending(s). Firstly, the last 5 minutes of The Apartment is too perfect, too neat for my previous paragraph. Yet, I may forgive them and I may get blinded by the natural acting of the actors. In the last five minutes of Sunset Boulevard, I am definitely blind since the acting is perfectly exaggerated, since the idea is still new at the film's time and since the camera light are noticeably wistful. And lastly, The Lost Weekend's last five minutes had be to that day, there were no other chance because otherwise it was impossible for the weekend to end.

Sevebilir misin beni? Yüzüm eskidi, çizgilerini tüm aynalarım, ne kadar tozlu bıraksam da onları, inatla gösteriyorlar. Sesimi dinlemek istemiyor artık kimse. Rüyalarımda hep sırtlar görüyorum, yüzler yok, hep sırtlar dönük bana. Yine de sen, sevebilir misin beni?
Ben çok güzelim çünkü. Ölesiye güzelim! Unuttun sen de sadece, bildiğini bile bilmiyordun ama unuttun işte. Rengim rengine yakışıyor, ikimiziz diye değil ama, ben çok güzelim diye.
O yüzden sev beni, ben çok güzelim diye sev!
Gelir misin evime, girer misin kapımdan? Çünkü biliyorum, bir okusan yazdıklarımı, bir dinlesen sesimi, nasıl aşık olursun bana. Hem de nasıl!

Can you love me? My face is old, the lines are visible on the mirror, no matter how much dust they have on. Nobody wants to hear my voice. My nightmares are full of the back of suits, no faces, only men, not facing me. But still, can you love me?
I am, indeed, beautiful. I am beautiful to death!
You just forgot me. I know you didn't even know that you knew this, but somehow you forgot: I am, indeed, beautiful. My colors look good with your colors. Though, it is not because it is us. It is because I am, indeed, beautiful. So love me. Love me just because I am beautiful.
Would you come home, would you open my door? Because I know, I know that if you read what I have written, if you hear my voice, if you see my face; you will, indeed love me. Indeed!

Sevebilir misin beni? Dertlerime, sessizliklerime ve hep başka odalarda konuşuyor olmama rağmen?
Benim aklım başka yerde; hangi başlıkların altında ismim yazdığında, penceremin ve masamın büyüklüğünde. Herkesi görüyorum bu yüzden, her bir yüzü, her bir ismi biliyorum; ki onlar da beni görsünler, beni bilsinler. Bir tek seni unutuyorum, seni görmeyi unutuyorum sadece. Yine de, sevebilir misin beni? Başımı çevirirsin belki, başka yere baktığımda "burada" dersin, "huzurun orada değil, burada." Ama önce sevmen lazım beni.
Ben görmüyorum seni; yüzünü, doğruluklarını ve yanlışlarını, yanındakileri ve içindekileri görmüyorum. Sen, yine de, sevebilir misin beni?

Can you love me? Can you love me despite my troubles, my silence and my insistence on speaking in other rooms but this? My mind is on somewhere else: on the titles, on the papers, on how big my window is, how big my table is. This is why I can see everyone. This is why I know every face, every name. I know so that they know, they know my face, my name. Though, I can't see you. I keep forgetting to see you. But you, can you still love me? Perhaps you turn my head, and say "it is here, the peace is just here, don't look the wrong way." But first, you have to love me.
I can not see you. I can not see your face, your mistakes, your decisions, your cries. But you, can you still love me?

Sevebilir misin beni?
Seni unutuyorum ben hep, kimdin, niye tanışmıştık ve nasıl değiştirebilirdin beni. Unutuyorum çünkü, kendimi unutuyorum ben, zaman zaman. Bir hayalim vardı, hayalimde bir ben. Kayıp gitti elimden. Ondan sonrası hep düşüş. Ben alıştım bu düşüşün rüzgarına; seviyorum saçlarımın uçuşan halini, kollarımın çekilmesi de acıtmıyor artık (ya da o kadar acıyorlar ki, hissetmiyorum bile). Ben alıştım da, sen sevebilir misin beni?
Bu düşüşün sonu yok gibi, metrelere metreler ekleniyor her yanlış kararımda. Bu sonsuzlukta, sen yine de, sevebilir misin beni?

Can you love me? I forget you, all the time, every time. I still do not remember your name, who you were, why we met and how would you change me. I forget because from time to time, I forget myself.
I had a dream, a dream of myself. It fell, I could not hold it in my hands. I still do not know whom to blame for my stillness. I have been falling since, all the time, every time. Yet, I got used to the wind. I even like my hair in the wind and I do not feel the pain in my arms (perhaps because they got numb). Yes, I got used to it, but you, can you love me?
It feels like there is no end to this fall. Every decision of mine adds more miles to it. Yet, in this vicious eternity, you, can you still love me?